Connexxion... Beyond teambuilding!

"Waarom hardlopen met management en werkvloer samen zo bijzonder is!"

Vroeger (...rond 1995) was de term "management bij walking around" helemaal hot. Maar wat doen bedrijven hier feitelijk mee? En is het nog mogelijk voor managers om dit überhaupt waar te maken met de organisatiestructuren die je momenteel in veel bedrijven ziet?

Vaak hoor ik van medewerkers binnen grote bedrijven dat het in "de goede oude tijd" beter was. Er was meer broederschap en verbinding tussen iedereen, teams waren kleiner, men kende elkaar en deelde meer. Dit is volgens velen momenteel een gemis. Door de reorganisaties en het samenvoegen van teams is het maken van connectie veel moeilijk geworden. Tussen medewerkers op de werkvloer, maar al helemaal tussen medewerkers en kantoorpersoneel is de verbinding vaak ver te zoeken.

Zonde, want er zit veel kennis bij de werkvloer. Zij zijn vaak de ogen en oren van het bedrijf. Elkaar niet kennen en dus ook niet met elkaar praten is dus doodzonde, een "waste", zoals ze het in management termen noemen.

"Banish waste and create wealth (and health) in your organisation"

Het bedrijf dat mij heeft ingeschakeld, Connexxion, wil daar verandering in brengen. Waarde toevoegen door de verbinding te maken. Elkaar kennen = elkaar begrijpen = acceptatie voor verschillen = iets voor elkaar over hebben = het goed willen doen want het wordt gewaardeerd. Zodat iedereen trots is om voor zijn bedrijf te werken, hoe mooi is dat!

In beweging komen, successen boeken zodat vermoeidheidsklachten en somberheid verdwijnen (runningtherapie). Een aantal medewerkers binnen Connexxion had er al kennis mee gemaakt en resultaten mee geboekt. Maar nu gaan ze nog een stapje verder. Met het nieuwe management werd het verfrissende idee omarmd om in groepsverband te gaan lopen en vanaf jan 2015 lopen management/kantoor en werkvloer samen hard.

Sport verbindt, sport is emotie, sport maakt los, sport maakt enthousiast, sport verbroedert zelfs. Een simpele en meer dan doeltreffende manier om het begrip, de acceptatie en dus de communicatie tussen werkvloer en management te optimaliseren met High Performing Teams als resultaat.
           

Weg met frustratie, gooi je verwachtingen de deur uit...

Hoe komt dat toch, ik wacht op een telefoontje, een bericht, op een idee, op een goed gevoel maar er gebeurt niks, pas op het moment dat ik het loslaat is het er opeens, als ik er niet meer mee bezig ben dus. Waarom is loslaten nodig om mijn doelen te bereiken of om de aandacht te krijgen die ik wil hebben? Ik breek mijn hoofd hierover, ik weet dat het zo werkt maar ik snap niet waarom...

Is het mijn ongeduld?
Is het karma?

Actie is reactie, alle acties die je uitzet zullen een gevolg hebben, de vraag is alleen welke en wanneer... Na het uitzetten van acties is het vaak wachten... Maar waarom wachten, is wachten eigenlijk wel gezond? Of nog sterker, heeft het zin?

Je wacht omdat je iets verwacht. Een resultaat. Een verwachting is eigenlijk een soort "moeten". En zodra iets "moet" dan lukt het vaak niet... Waarom doe ik het dan toch, verwachtingen hebben, als ik weet dat het me niet verder helpt? En waarom kan ik het niet uitzetten?

Dat is niet helemaal waar, ik ben er steeds bewuster van dat ik ze heb en dat ik er niet veel mee opschiet, het lukt me dus steeds vaker om de "verwachtingenknop" uit te zetten en het scheelt een hoop frustratie. Ook al heb ik nog een lange weg te gaan...

Last van vermoeidheid of stress, hang je vuile was eens buiten

Er zijn nog steeds mensen die nooit "hun vuile was buitenhangen", wat is dat toch? Waarom doen alsof altijd alles zo goed gaat, ook als dat niet zo is? Iedereen heeft wel eens ruzie met zijn partner en als dat niet zo is, zit er dan nog wel wat tussen jullie als je eerlijk bent?

Wat is er fijner dan herkenning en erkenning. Als je ergens van baalt wil je in eerste instantie dat de ander je begrijpt. Een ander begrijpen doe je pas echt als je jezelf erin kan herkennen. En begrip kan je dus pas krijgen zodra je deelt. Geef elkaar dat en help ook jezelf daarmee!

Iedereen is op een bepaald moment in zijn leven ergens onzeker over. Een belangrijke (of onbelangrijke) wedstrijd, een praatje voor de groep (ik), een optreden, een examen, je scheve neus (ik) etc... Je kan het proberen weg te drukken maar je kan het ook toegeven, accepteren en delen...

Zelfacceptatie en Openheid staat op de lange termijn namelijk gelijk aan Kracht.